As mulleres romanas, pintábanse cando saían de casa o facían para que parecese mais branco e os homes, moitas veces, tamén o facían, maquillábanse os ollos, as cellas es os párpados. Os cores mais usados eran o branco e o rosado. Nos ollos colocábanse unhas pastas compostas por cinzas de antimonio que usábanse para escurecer, fabricaban pestañas postizas texendoas con seda ou con cabelo natural- Tamén tiña produtos para disimular as arrugas, para isto,mesturaban fariña de faba con caracois secos ao sol e pulverizados. Cando Julio César conquistou territorios xermánicos, as romanas encantoulles os cabelos loiros dos escravos e o seu cutis, por iso pronto empezaron a circular unguentos e formulas para esclarecer o cabelo.
Fai non moitos anos, encontrouse un envase perfectamente pechado durante unha escavación, que contiña graxa animal, refinada, amidón e oxido de estaño. Tras analizar os compoñentes, os científicos fixeron unha versión moderna da crema.Cando frotaron sobre o cutis, a crema blanquecina que deixa un residuo similar aos pós de talco. Ao final non somos tan diferentes dos nosos antepasados romanos.
Estos romanos a verdade é que sí que eran ben presumidos! Ademáis de que tamén moitos deles se depilaban...
ResponderEliminarSen embargo a mín tamén recordoume á sociedade medieval, que tanto apreciaban a blancura como símbolo de nobreza xa que os e as que estaban morenos eran os que pasaban o día no campo traballando de sol a sol!
un bico Carolina!
Pues si, e ademáis, poñian en perigo a súa saúda, xa que por exemplo, no Renacimiento utilizaban unha sustancia para eliminar as pecas, cloruro de mercurio, que é un veneno tan mortal que un só gramo pode causar a morte ao ser absorvido pola pel.
ResponderEliminar