A relixión sueva

Son realmente escasos os datos que temos sobre as prácticas relixiosas dos suevos, que a diferenza dos visigodos que entraran na península xa cristianizados, mantiveron durante moito tempo o seu paganismo ata que foron primeiro convertidos ao cristianismo católico e máis tarden ao arriano por presión dos visigodos.

Aínda que non hai datos concluíntes, o máis probable é que os guerreiros e campesiños suevos, nados xa na nosa Península, invocasen aínda, entre outros deuses, a WOTAN nos bosques hispanos ata que foron obrigados a adoptar o cristianismo, a partir da conversión de Requiario. Houbo disputas de tipo relixioso e político ao negarse parte dos nobres e guerreiros suevos a aceptar o culto cristián que quería impoñerlles o rei, aliado coa igrexa galaica.

                                                      Wotan-Deus nórdico

O nome dos suevos serviu inicialmente para designar a unha rama dos hermiones. A súa vez os suevos constituían un conxunto de pobos xermánicos que ocupaban a cunca do río Elba, e entre os que coñecemos aos semnones, hermunduros, marcomanos e cuados. Nos séculos previos ao cambio de era, algúns grupos suévicos desplazaronse cara o curso medio do Rhin, establecendose en torno a dous dos seus afluentes, o Maín e o Neckar. A presenza dos marcomano no Maín é xa un feito no tránsito do século II al I a.C. Ariovisto, ao frente dun continxente suevo, derrotou aos eduos e planeou conquistar a Galia oriental. Pero os seus proxectos vironse truncados por César, que lle venceu en Alsacia no 58 a.C. Foi César o que citou por primeira vez aos suevos. Tácito, por error, aplicou o nome dos suevos a unha grande parte dos pobos xermánicos orientais, e incluso chamou ao Báltico ‘Suebicum Mare’ 

O meu asentamento.

Xa chegou o día, teño que recoñecer que estaba bastante nerviosa, agora que o penso, éntrame mágoa de non poder volver a ver a miña casa nunca máis, díxenlle aos meus país que antes de irme quería facer un par de cousiñas. A primeira era despedirme da miña mascota, un pequeno esquío a que eu chamo Kiaro, tamén quero levarme un pouco da terra no meu peto, por último, visitar o meu lugar preferido, unha montaña dende a que vese todo o noso pobo, como gústame sentarme aquí nas calorosas tardes de verán... Dáme moita tristura non poder volver a facelo.Volvo de regreso xunto os meus país e co grupo no que imos a realizar a nosa viaxe, recollo as miñas cousas e comeza a aventura.

Pasou moito tempo, tanto que non o lembro, nos últimos anos estivemos en moitos lugares, algúns máis bonitos ca outros, pero papá din que este é o definitivo por bastante tempo. Os nosos guerreiros chegaron primeiro e o conquistaron, a min non me gusta isto de conquistar, nos fan quedar de malos e nós só queremos un sitio onde vivir, xa que a nós tamén quitáronos o noso. Moitas persoas diferentes a nós tamén conviven aquí, e mírannos con medo, pero eu sempre intento ser moi amable con eles. Gústame este sitio, vivimos preto dun río moi bonito onde podemos xogar a bañarnos, xa que aquí fai sol moitos días. Ao final, vivir noutro lugar non é tan malo como eu pensaba.

A nova noticia.

Chámome Arya e teño dez anos, hai uns días os meus pais mais a nosa tribo tiveron unha reunión moi importante mentres eu e os demais nenos durmíamos. Eu me fixen a durmida, e logo me levantei para escoitar de que falaban. Comentaban algo dun perigo que pronto chagaría as nosas terras. Pareceume escoitar un nome ‘ os hunos’ que parecía estar guiado por un home moi despiadado. Os maiores dicían que tiñamos que marchar da nosa casa canto antes e buscar outro lugar onde asentarnos. Eu sempre fun unha nena valente y atrevida, pero teño que recoñecer que isto dáme moito medo, xa que a nosa aldea é moi grande e teremos que dividirnos... Non quero deixar os meus amigos! Eu quero loitar! Iso foi o que lle dixen os meus pais esta mañá, pero eles limitáronse a sorrirme e dicir que aínda era moi nova para esas cousas e que todo iríanos ben. Marchamos en 5 días cara terras novas, pero seguro que é moi interesante coñecer outros lugares!